Oct. 17, 2025
Oct. 17, 2025
Oct. 17, 2025
Para mí, el éxito significa que la persona sea feliz con su trabajo y su vida personal. En este momento, estoy más feliz aunque no tenga un trabajo de tiempo completo, porque estoy participando en muchas entrevistas con empresas como Spectrum, Babbel, Wayfair, Oli (una startup canadiense de salud), Raytheon y Verisk. Espero que pronto pueda tener una entrevista con Mastercard como analista de datos, especialmente porque me gustaría trabajar en la industria financiera.
Personalmente, he avanzado mucho en la consecución del éxito. Aunque no hay un trabajo permanente, esto me permite dedicar más tiempo a programar en Python y R. Por ejemplo, puedo explorar cómo analizar conjuntos de datos sanitarios en sitios web como kaggle.com o data.gov. Antes de programar en Python, escribo un texto explicando cómo analizaría los datos de un conjunto de datos sanitarios en Pennsylvania en Google Documents como práctica.
En general, el éxito depende de cada persona. En mi opinión, significa encontrar un equilibrio entre el trabajo y la vida personal.
Oct. 17, 2025
Je n’ai jamais pensé à mes mots préférés en français, mais j’aime cette question! Un mot que j’aime est “maison”. C’est facile de rappeler ce mot parce qu'ils parlent dans une chanson. Ils parlent, “We’re dans la maison” parce que c’est comme une expression en englais, “In the house”. J’aime les mots “peut être” parce que j’aime le bruit de ces deux mots ensemble, et j’utilise ces mots quand je n’est pas sûr. Je ne peux pas penser des autres mots que j’aime, mais je continuerai à penser!
Oct. 17, 2025
私たちの職場は、家賃補助があるので同僚は全員同じマンションに住んでいます。でも最近は人手が足りないから、我々は政府のプログラムなので、新しく人を雇うのはちょっと難しいし、業務委託の人にも手伝ってまらっています。役割は一緒ですが、彼らは家賃補助がありませんから自分の宿泊を探さなければいけないです。私は職場までは15分ですが、業務委託の友達は通勤に1時間かかります。その友達から「これは私の大学一年生みたい。寮生たちは朝ご飯を食堂で食べていたけど、私は実家暮らしなので、みんな一緒食べへんわ~」と言っていました。私たちは同じマンション住んでいるので、いつも他の人そばにいます。でも友達の場合は、家族が旅行中で家に帰っても誰でもいません。
Oct. 17, 2025
Heute hatte ich mein Vorstellungsgespräch bei Babbel, das etwa 30 Minuten gedauert hat. Meiner Meinung nach ist Babbel ein aufregendes Unternehmen, weil es viele Daten von seinen Benutzerinnen wie mir und anderen Menschen sammelt, die Sprachen lieben. Zum Beispiel habe ich über meine Erfahrungen mit Babbel gesprochen und erklärt, warum ich diese App so sehr mag. Ich liebe, dass Babbel auf die Aussprache der Wörter in verschiedenen Sprachen achtet, z. B. im Spanischen (Spanien) und im Deutschen.
Ich glaube, Babbel und Memrise sind besser als Duolingo, zumal ich dort mehr Wörter und Grammatik ohne Druck von der App lernen kann. Andererseits hat Duolingo einige Ligen und lästige Benachrichtigungen. Persönlich mag ich gerne Readlang, Speakly und Memrise, aber ich liebe auch Babbel und Language Reactor. Manchmal benutze ich auch Duolingo, aber der Vogel nervt mich. Ich weiß nicht, warum Duolingo so aggressiv ist. Trotzdem verwende ich Duolingo mit meinen Freundinnen, um meine Glückssträhne aufrechtzuerhalten.
Insgesamt möchte ich gerne bei Babbel arbeiten, besonders mit Berlinerinnen. Es gibt auch ein Hauptquartier in Berlin, Deutschland, und ich würde nach Berlin für eine Dienstreise reisen. Die Personalvermittlerin hat über den Kulturschock mit Berlinerinnen gesprochen, nachdem ich ihr einige Fragen gestellt hatte, und ich würde gerne mehr über die deutsche Kultur lernen. Es wäre mein erstes Mal, dass ich mit Deutschen arbeite – und ich glaube, es wäre sehr entspannend!
Oct. 16, 2025
Wenn ich Chefin eines Unternehmens wäre, würde ich das Arbeitsmodell auf Hybrid ändern, weil es mehr Möglichkeiten gibt, mit den Kolleg:innen zu diskutieren. Als ich als Datenanalystin im Marketing beim Cornell Lab of Ornithology gearbeitet habe, hat mir das sehr viel Spaß gemacht, besonders wenn ich mit meinen Kolleg:innen gesprochen habe. Andererseits habe ich es geliebt, von zu Hause aus zu arbeiten, zumal ich weniger von Geräuschen überwältigt war. Deswegen würde ich den Mitarbeitenden mehr Flexibilität geben, wo sie arbeiten.
Oct. 16, 2025
Leí un cuento llamado "Los chicos" anoche. Casi terminé de hacer los ejercicios que acompaña la historia hoy y actualmente estoy fascinado por la imaginería que el autor usó. Los chicos se trata de dos grupos de niños, uno llamado "los Chicos" y el otro llamado "los Niños."
Al principio, el narrador, que es uno de los niños, describe los chicos con atributos específicos: ojos oscuros, piel calloso, pies que levantan polvaredas como pezuñas y una costumbre de llegar al tiempo más achicharrado del día.
Los chicos son los hijos de prisioneros que tienen que trabajar en el pantano para ganar el jornal. Los chicos y sus madres tienen que seguir a los padres aprisionados en la obra del pantano. Los chicos son rechazados por la gente común y viven en chabolas adosadas a rocas y cuevas. Cada día, dice el narrador de los Niños, los Chicos vienen por terraplén a la empalizada para abusar y apedrear a los Niños.
Un día, en lugar de temer y esconderse en el prado como suelen hacer los Niños, un Niño llamado Efrén aferra a un niño de los Chicos. Mientras que Efrén es el más alto y fuerte de los Niños, el otro chico es muy débil. Efrén le arrastra al chico y lo golpea y lo patea hasta que ensangrenta y cojea. La mayoría de los Niños, al ver la paliza hecho por Efrén, obedece con vacilación su orden de seguirlo hacia la casa. Sin embargo, el narrador se queda como congelado de vergüenza. Ve a los ojos del chico y ve ojos no solo no oscuros, sino que topacio y casi transparentes. Se da cuenta de que los Chicos no son nada como describen sus padres.
No me di cuenta, hasta que leí algo en un ejercicio después, de que la descripción original era igual que la de un diablo! (No sé dónde deber ponerse el otro punto de exclamación)
No he resuelto la última frase de este relato, dicho por el narrador a sí mismo: Si sólo era un niño. Si era nada más que un niño, como otro cualquiera.
Esta oración me hace pensar en lo que significa.
Oct. 16, 2025
Oct. 16, 2025
Oct. 16, 2025
Oct. 16, 2025
Recently, I've felt the need to do something just for me, something that combines tranquility, creativity and self-care. So, I decided to start a new hobby: cooking my own accompaniments for afternoon coffees.
I don't just want to make desserts; I want to create small recipes that reflect my approach to what I eat. I love choosing the ingredients carefully, avoiding processed products and using natural ingredients. I want each preparation to be a pleasant break in my day, a moment to enjoy and feel good about myself.
Perhaps I'll start with some oat cookies or a carrot cake, something easy to make but with intention. I believe that cooking in this way is another way to show love - to myself and to the people I share my coffees with.
PS: I'm a Master Chef TV show' fan. :D
Thank you for reading my post!
Oct. 16, 2025
En général, je préfère les choses analogues - par example, j'utilise un agenda papier au lieu des apps et calendiers numériques. Je trouve que les outils pour les smartphones sont surfaits mais très faciles. La facilité est la raison pour laquelle j'aime ma liseuse. Elle est très comfortable d'utiliser, donc je lis plus souvent. J'ai aussi une habitude mauvaise de commencer plusieurs livres en même temps et avec une liseuse je ne dois pas choisir juste une avant sortir. Avec une liseuse, je peux lire les livres électroniques qui ne sont pas accessibles sans mon pays. Grâce à technologie de l'encre électronique, c'est facile sur les yeux, mais plusieurs liseuses utilise le lumière, donc c'est possible de lire pendant les sombres soirs d'hiver sur les trajets.
Oct. 16, 2025
Oct. 16, 2025
Oct. 16, 2025
Oct. 16, 2025
Oct. 16, 2025
Hoy hice una excursion por la ciudad de Palma de Mallorca con los alumnos de mi colegio. A pesar de que he vivido en Palma de Mallorca por tres años y camino por el centro semanal, hoy aprendí much con nuestro guía turístico. Por eso, la lema del día es 'escondido a Simple Vista.
Primero, fuimos al Ayuntamiento. No me dí cuenta de que en la fachada del edificio hay un esculptura de una lizzara y un caracol. Además, no tenía ni idea que la revolución que empezó en España en 1520, que se llamba 'La Rebelión de las Germanías, empezó frente al Ayuntamiento.
Después fuimos a la iglesia de Santa Eulàlia. Como el Ayuntamiento, he visto esta iglesia un montón de veces. De hecho, cuando mi esposa daba clases de cerámica, siempre reuníamos en la plaza después. Pero, no sabía que el edicifico adyacente de la iglesia tiene esculpturas de tres mujeres en la cuarta planta. También no sabia que al otro lado de la iglesia hay otra escultura de una mujer pelanado contra el símbolo de la muerte. Finalmente, detrás de la iglesia es el antiguo barrio judio, lo sabía esto. Pero no sabía que esa calle era lo más importante para los judios en el siglo trece. Otra vez, el tema de hoy ha sido 'escondido a simple vista.'
Agradezco que haya tanta historia en la ciudado donde yo vivo. Es importante que haya guias para iluminar la histora, el arte, y los edicificios para que los alumnos aprecian su comunidad.
Oct. 16, 2025
Сегодня играем в песочнице. Нас трое или четверо. Строим различные дома, дороги, туннели. Где-то нашли пустые, стеклянные бутылки из-под пива - это военные самолёты, бомбардировщики. Они летают повсюду в небе, их моторы звенят высоко и долго. Скоро начнётся бомбардировка. Взрыв за взрывом и вся область превращается в щебень – это сухой песок сыпется из бутылок. Дома и туннели обрушиваются, дороги разрушаются полностью. Мы повторяем этот сценарий несколько раз.
Один раз мне удаётся построить особенно крутое здание. У меня ещё никогда так хорошо не получалось раньше. Двускатная крыша, арочный вход – действительно превосходно. Какое-то время я сосредоточен исключительно на моём строении, не обращая внимания на других.
Но тут вновь восстают призраки войны. Я слышу рёв самолётов. На этот раз слышно также, как продвигаются тяжелые танки – медленно и равномерно. Всё вокруг превращается в пыль. Как бы я ни хотел спасти свою постройку, вижу, что конец неизбежен. "Тут на милость не надейся."
Все силы противника теперь сосредоточены исключительно на том, чтобы повредить здание. Я принимаю быстрое решение и с размаху разрушаю всё сам. Это конец. В тот день я не могу пережить свою утрату - я никогда больше не смогу построить такое здание.
24 октябрь 2018
Oct. 16, 2025
Oct. 16, 2025
As an athlete, I'm trying to eat a lot of protein. Protein is really important because it's the food group which allows people to gain muscle. I have been going at the gym for 1 month and I eat snacks and breakfasts containing a lot of protein. But sometimes, I wonder "Is it always healthy to eat proteins?". Indeed, it's the only food group people think it's always healthy. For example, sometimes carbs can be good for our health and sometimes not. Consumer brands have understood this hype of eating proteins and take advantage of this by selling their product using slogans like "high protein source". In 2024, protein's consumer brands sold more than 7 billions pounds of products containing proteins. It's a huge number. To conclude, I think proteins are really important for our health even if we don't practise sport, but we have to not forget the other fundamental food groups such as fibres or vitamins. Thanks for reading and feel free to give me advice and tell me how you Found my english!
Oct. 16, 2025
نعم، بالحق! أعتقد ذلك لأن جميعاً يقولون أن: "العادات الصغيرة لكن مدوم خير من العادات الكبيرة لكن لا مدوم." عادات كـ: تقول الحقيقة، لطف، ولا يَضُيّع — هم عادات صغيرة لكن خير والأكبر. إذا لا تفعلهم، فدنيانا ليس مع حياة، ثقَة، لطف، نظافة، وسعادة.
Oct. 16, 2025
Oct. 16, 2025
Я обычно не смотрю многие аниме но несколько лет назад одно мне понравилось. Он называется «Мононокэ». Нельзя перепутать это аниме с анимационным фильмом Миядзаки, «Принцесса Мононокэ»: оно совершенно разно.
Главный персонаж, которого зовут просто «аптекарь», путешествует по Японии, чтобы победить вид разгневанных духов под названием «мононокэ». Когда аптекарь узнал как выглядит призрак, кто он был и почему/зачем он хочет остаться в мире живых, он может обнажить свой магический меч и победить призрака.
Аниме отличается интересным психологическим аспектом:: так как у мононокэ есть всё ещё нерешенные конфликты/проблемы, они не могут найти внутренний мир и привязываются к миру живых в качестве мстительных духов. У каждого мононокэ есть своя история, очень часто ужасная история, полная страдания, грусти и сожалений. Это достаточно темное аниме и повествование отлично строит драматическое напряжение.
Особенность «Мононокэ» - графический стиль. Оно не рисованно в обычном мангаском стили, а скорее в стиле старых традиционных ярких гравюр Укиё-э, которые развивались в период Эдо. Это оригинально и способствует уникальной атмосфере «Мононокэ».
Oct. 16, 2025
İki gün önce yılan korkum hakkında yazıyordum. Ama başka bir korkum var. Yükseklikten korkuyorum. Ve ben bazen bu korkuyla savaşmaya çalışıyorum. Mesela Istanbul`da zipline ile bindim. Emaar Square Mall`un çatısında cam zeminde yürüyordum. Ama dürüst olmak gerekirse 2 kez gözlerimi kapatarak yürüdüm ve ancak üçüncü kez gözlerimi açarak yürüdüm. Bir de balonla Kapadokya`da uçtum. Ama yükseklik korkumu yenemiyordum. Peki siz neden korkuyorsunuz?