Tysiąc metrów pod wodą kobieta nawreszcie znalazła dno jeziora i tam usiadła/się zatrzymała.

Generalnie zgadzam się z korektami i wyjaśnieniami Karola.

Ciągle/Wciąż/Cały czas trzymała mnie mocno za rękę: "Gdybym cię puściła, woda ciągwypchnęłaby cię dona powierzchnię, bo nie wolno ludziom poznać tajemnice wody".

Raczej "wypchnęłaby" niż "wyciągnęłaby", skoro mówimy o kimś, kto znajduje się na dnie (w sensie dosłownym).

W ciemnościach głębokościn jej oczy były tym jedynym światłem, a dopóki trzymała mnie za rękę, nie czułem się strachu.

I tak zaczęła swoje opowiadanie: "Chcesz naprawdę wiedzieć dlaczego wiatr tak mocno/bardzo mnie nienawidzi mnie i dlaczego zawsze szukam morza, mój ociecojego/mego ojca?".

"Mnie" po "nienawidzi brzmiałoby mocniej i podkreślałoby, kto jest przedmiotem nienawiści, często w opozycji do innej osoby, np.

Ona bardzo nienawidzi mnie i mojego ojca, ale lubi moją matkę.

Ciągle patrzyłem/Wciąż/Cały czas patrzyłem/wpatrywałem się prosto naw jej błyszczące oczy...

"Dawno temu, kiedy ludzie jeszcze ludzie nie istniałyeli, morze i wiatr byli królami świata.

Ptaki latały wolno na niebo/swobodnie na niebie/pod niebem, a ryby pływały naw oceanie i wszyscy żyli w harmonii.

Wsyzystko zmieniło się, gdy pierwszy człowiek urodził się z łez deszczu.

Idąc po plaży nocą, widział księżyc i zostałbył/czuł się rozczarowany: pragnął być z nim wna niebie.

"Idąc nocą po plaży..." wydaje mi się składniowo lepsze.

Morze go usłyszało i rzekło, że tylko powinien byłtylko dotykać wody.

Czas zaprzeszły ("powinien był") brzmi archaicznie i raczej już się go nie używa.

Więc jakKiedy więc człowiek dotknął wody, morze złapało jego za nadgarstek i człowiek utonął.

Staraj się nie zaczynać zdania od "więc". Sformułowanie "złapało jego nadgarstek" jest poprawne gramatycznie, ale brzmi trochę niezgrabnie. Naturalniej brzmi "złapało go za nadgarstek".

Wiatr uratował człowieka i od wtedytamtej chwili gości go w niebie.

Człowiek stał się słońcem, ale może stprzebywać wna niebie tylko za dnia, bo nocą morze ciągnie go do siebie i tam toonie tam/w niem, a potem ukażdego rana/co rano rodzi się od nowa każdego rana.

"

PatSpojrzyałem na kobietę i spytodpowiedziałem: "Tak, teraz rozumiem.

Najpierw jest zdanie oznajmujące, a potem pytające, więc słowo "spytałem" w tym miejscu nie będzie dobre.

A jeśli ty jesteś wodą i, a morze jest twoim ojcem, to znaczy, że jesteś córką zabójcy?".

Żyjemy w życiuem, któryego nigdy nie wybraliśmy przeżyć, ale, ale jest w nim nie tylko zło jest w nim.

Morze jest zabójcą, ale tak musi być: gdyby morze i wiatr nie nienawidziały siebie nawzajem, świat nie byłby w harmonii i chaos byłby królem.

Lub może lepiej: "...w świecie nie byłoby harmonii i królowałby chaos".

Zaczęła bolieć minie głowa i tylko pamiętam tylko/jedynie, że obudziłem się wna brzegu jeziora, zupełnie przemoczony.

"Nie ma życia w chaosie" - jej słowa jeszcze grały w mojej głowie, ale nie zrozumiałem (ich) znaczenia...

Lub "...odbijały się echem..."

Tysiąc metrów pod wodą kobieta nawreszcie znalazła dno/ w końcu dotarła do dna jeziora i tam usiadła/spoczęła.

"nareszcie" ma bardziej emocjonalny wydźwięk, wreszcie/w końcu jest bardziej neutralne, "znaleźć" w tym kontekście brzmi źle stylistycznie a podobnie z niedokonanym "siąść"

Ciągle trzymała mnie mocno za rękę: "Gdybym cię puściła, woda wyciągnęłaby cię dona powierzchnię, bo nie wolno ludziom poznać tajemnice wody".

W ciemności głębokości jej oczy były tym jedynym światłem, a dopóki trzymała mnie za rękę, nie czułem się strachu.

nie wiem jaki sens w tym zdaniu miało słowo "głębokości", w tym kontekście "czuć" nie będzie czasownikiem zwrotnym

I tak zaczęła swoje opowiadanie: "Chcesz naprawdę wiedzieć dlaczego wiatr tak mocno mnie nienawidzi mnie i dlaczego zawsze szukam morza, mój ociecego ojca?".

Ciągle patrzyłem prosto naw jej błyszczące oczy...

"Dawno temu, kiedy jeszcze ludzie nie istniałyeli, morze i wiatr byli królami świata.

istniały to forma żeńska

Ptaki latały wolno na nieboie, a ryby pływały naw oceanie i wszyscy żyli w harmonii.

Idąc po plaży nocą, widział księżyc i został rozczarowanył się: pragnął być z nim w niebie.

Morze go usłyszało i rzekło, że tylko powinien byłtylko dotykać wody.

Więc jakgdy człowiek dotknął wody, morze złapało jego nadgarstek i człowiek utonął.

Wiatr uratował człowieka i od wtedyj chwili gości go w niebie.

Człowiek stał się słońcem, ale może stprzebywać wna niebie tylko za dnia, bo nocą morze ciągnie go do siebie i tam tonie, a potem urodzi się od nowa każdego rana.

"w niebie" ma wydźwięk raczej religijny, "urodzić" to czasownik dokonany, dla czynności powtarzalnych lepiej używać czasownika niedokonanego

PatSpojrzyałem na kobietę i spytaodrzekłem: "Tak, teraz rozumiem.

Żyjemy w życiuem, który nigdy nie wybraliśmy przeżyego nie mogliśmy/nie dane nam było wybrać, ale nie tylko zło jest w nim.

Morze jest zabójcą, ale tak musi być: gdyby morze i wiatr nie nienawidziały siebie nawzajem, świat nie byłby w harmonii i chaos byłby królem.

Zaczęła bolieć minie głowa i tylko pamiętam tylko, że obudziłem się wna brzegu jeziora, zupełnie przemoczony.

"Nie ma życia w chaosie" jej słowa jeszcze grały w mojej głowie, ale nie zrozumiałem znaczenia...