Nie wiem jak, ni dlaczego, znowu zalogowałem się na konto.

Częściej byłoby: "Nie wiem jak i dlaczego, ale znowu ..", inne wersje: "Ani nie wiem jak, (a)ni dlaczego...", "Nie wiem ani jak, ani dlaczego..."

Ten ostatni rok był tak ciężki, że po prostu nie miałem sił, a gdy siły miałem, to czasu siły, to nie miałem czasu.

Postawienie czasownika na końcu zdania ma czasami uzasadnienie, ale tu (w prozie) lepszy jest standardowy szyk zdania. Można też próbować uniknąć powtarzania słowa "mieć", np.: "...a gdy miałem siły, to brakowało mi czasu".

Trochę zaniedbałem język polski język, co jest niedobrze, ale od czasu do czasu coś przeczytałem lub przetłumaczyłem.

O tym, czy postawić przymiotnik przed czy po rzeczowniku, generalnie decyduje uzus, choć są też generalne zasady. "Polski język" brzmi w moich uszach nienaturalnie wzniośle, mogłoby to mieć uzasadnienie w jakimś super patriotycznym przemówieniu.

Zasada generalna: "Przymiotniki oznaczające cechę przypadkową: barwę, kształt, rozmiar, wartość, przynależność stoją przed rzeczownikiem, a oznaczające cechę stałą, wyróżniającą przedmiot spośród innych przedmiotów i stanowiącą osobny ich gatunek, stoją po rzeczowniku".

Pojechałem do Paryża i tam zdał sobie sprawę, że wieża Eiffela wygląda lepiej na zdjęciach niż na żywo.

Potem miałem teatralny spektakl.

Zdanie zasadniczo poprawne, ale mało precyzyjne. Może lepiej byłoby powiedzieć: "Potem wystąpiłem w spektaklu teatralnym". Zauważ pozycję przymiotnika.

Sztukaą była "L'imbecille" od Luigiego Pirandelloa.

Należy odmienić słowo "sztuka" ponieważ podmiotem w tym zdaniu jest nazwa sztuki: «"L'imbecille" Luigiego Pirandella był (wystawianą) sztuką». Zakładam, że tłumaczenie tytułu to "(ten) Idiota", stąd rodzaj męski.

Luigi Pirandello jest na tyle znany w Polsce, że przyjęło się odmienianie jego nazwiska.

Nie miałem określonąej rolęi: zagraliśmy w taki sposób, aby pokazać jak różnie postacie mogą zjednoczyć się i uosobić konformizm i masową przemoc, bo w grupie wszyscy czujemy się silniejsi.

Kiedy przyszło lato, wróciłem do Włoszech na wakacje.

Poleciałem najpierw do mojego rodzinnego domau, potem poleciałem do Apulii, by spotkać się ze znajomą, ktoóra tam żyje i lubi pisać tak, jak ja.

Odwiedziłem inne miejsca też i robiłem inne rzeczy, ale jest teraz dla mnie późno i chce mi się chce spać👋

"...Mi się chce spać" to pełne zdanie (współrzędne) , nie powinniśmy go rozpoczynać od "mi". Z kolei "mnie się chce spać" tu nie pasuje, bo niepotrzebnie akcentuje podmiot "ja"; stąd lepiej jest: "chce mi się spać".