Obudziłam się nagle w ciemności pokoju.

Wyrażenie "w ciemności pokoju" w moich uszach brzmi przesadnie literacko. Generalnie to nic złego, ale reszta opowiadania nie podtrzymuje tego stylu, więc wolałbym coś bardziej naturalnego, np: "Obudziłam się nagle w ciemnym pokoju".

Nie potrafiłam widzieć niczego, aleniczego zobaczyć, ale szybko zaczęłam skoro coś usłyszeć.

— "Skoro" w znaczeniu "szybko" jest przestarzałe, lepsze jest "szybko, rychło, wcześnie, prędko, wkrótce". W innych znaczeniach "skoro" brzmi współcześnie, np. "wstałem skoro świt", "skoro jesteś taki mądry, to mi powiedz...".

— Trudno jest mi wskazać reguły wyboru czasownika w aspekcie dokonanym lub niedokonanym. "Potrafić zobaczyć" użyjemy do opisu fizycznego aktu patrzenia, "potrafić widzieć" — do mentalnego aktu wyobrażania sobie czegoś. Czasownik "zacząć" zdecydowanie domaga się czasownika niedokonanego, czyli "zacząć słyszeć", "zacząć patrzeć", itp.

— Zamiast "nie potrafiłem niczego zobaczyć" można spotkać "nie potrafiłem nic zobaczyć". Przypuszczalnie tylko pierwsza forma jest poprawna, ale to ta druga jest częściej spotykana.

Było to nieuznany głos, który powtarzał niezrozumiałe słowa.

nieuznany — not recognized, not accepted as valid e.g.: Lewandowski's unrecognized goal.
nieznany — unknown

Ja nNie ruszałam aniżadnym mięśniaem, ale strach we mnie strach powiększał się coraz bardziej.

Konstrukcja "ani mięśnia" z znaczeniu "żadnego mięśnia" brzmi dziwnie, choć spotyka się ją z innymi rzeczownikami, np.: ani trochę, ani kawałka, ani chwili.

Można "ruszyć czymś" albo "ruszyć coś". W odniesieniu do części własnego ciała używamy raczej "ruszyć czymś", czyli "ruszył nogą", rzadziej "ruszył nogę".

Miałam też wrażenie, że jakieś palce dotykały mi stopy i szły powoli przez całe ciało.

"Jakieś palce" zamiast "palce" zmienione tylko ze względów stylistycznych. Mogło być "zimne palce", "czyjeś palce". Palce bez dodatku mogłyby oznaczać własne palce, a to przecież nie byłoby przerażające. W innych językach tę rolę wypełniłby rodzajnik nieokreślony.

W tamtej chwili głos zaczął mi krzyczeć w ucho: "Obudź się!"

Widzę tu kalkę z angielskiego "in that moment" najczęściej przetłumaczymy jako "w tej chwili", choć może to także oznaczać "w tamtej chwili".

— Obudź się!

"

Wstałam się i poszła kum do drzwi.

"Poszłam do drzwi" ale "poszłam ku drzwiom". Ta druga forma jest przestarzała.

BDookoła były egipskie ciemności dookoła i nie potrafiłam jejich znaleźć.

"Drzwi" — wyłącznie liczba mnoga.

Trzymałam rękę na ścianie, a i jednocześnie szłam przez pokój.

Spójnik "a" nie jest błędem, ale moim zdaniem "i" bardziej pasuje. W roli spójnika "i" odpowiada angielskiemu "and", "a" znaczy "yet", zaś "ale" — "but".

Ściany pokoju były zupełnie gładkie i wydawało mi się, że nie było wyjścia.

"Nie ma wyjścia" brzmi bardziej naturalnie. Google: "wydawało mi się, że nie ma wyjścia" — 5,990, "wydawało mi się, że nie było wyjścia" — 0.

Ściany zaczynaęły się trząść i było mi trudnie o ustać.

"Stać/ustać" można tu używać zamiennie.

Dach otworzył się jak pudełko, a i wtedy zobaczyłam wielką dziewczynkę, którya patrzyła na swój nowy podarek: mnie.

Byłam we swoim pokoju i wszystko wydawało mi się zwyczajnie.

„— Nareszcie koszmar się skończył” — rzekła radośnie.

Wstałam się i poszłam do drzwi, by iść do kuchni i zjeść śniadanie, a w tamtej chwili demoniczny głos za mnieą rzekł: „Koszmar końca nie mnie ma końca”.

"Wstałam", ale "podniosłam się"

Nie potrafiłam widzieć niczego, alc nie widziałam, ale wkrótce zaczęłam skoro coś usłyszeć.

Było to nieuznany głos, który powtarzał niezrozumiałe słowa.

Ja nNie ruszałam aniżadnym mięśniaem, ale strach we mnie strach powiększał się coraz bardziej.

Wstałam się i poszłam ku drzwi.

Były egipskie ciemności dookoła i nie potrafiłam jej znaleźć.

jej - kogo lub czego?
Może miało być "nie potrafiłam nic znaleźć"?

Ściany pokoju były zupełnie gładkie i wydawało mi się, że nie byłoma wyjścia.

Ściany zaczynały się trząść i było mi trudnieo stać.

Lub "Ściany zaczęły się trząść" - czasownik dokonany.

Dach otworzył się jak pudełko, a i wtedy zobaczyłam wielką dziewczynkę, którya patrzyła na swój nowy podarek: mnie.

Byłam we swoim pokoju i wszystko wydawało mi się zwyczajnie.

„Nareszcie koszmar się skończył” rzekłam radośnie.

Wstałam się i poszłam do drzwi, by iść/pójść do kuchni i zjeść śniadanie, a w tamtej chwili demoniczny głos za mnieą rzekł: „Koszmar końca nie ma”.