Myśli kanibala

Jeszcze pamiętam pierwszy raz, kiedy zjadłem ludzkie mięso. Było kobiece mięso. Smak był słodki tak, jak tamta kobieta. Była moją koleżanką z uniwersytetu i mieszkaliśmy razem. Poznałem ją od początku tego roku szkolnego i pozostawaliśmy w dobrych stosunkach. Na pewno myślała, że nasz był początkiem przyjaźni, bo ja też myślałem to samo, przynajmniej dopóki instykt prowadził mnie do skrajnego czynu. Zawsze miałem myśli o kanibalyzmu, nawet w dzieciństwie, ale nigdy nie zjadłem nikogo, aż do tamtej pory. Pamiętam, że jej krzyk był ogłuszający, gdy ją skórowałem, więc rozszarpałem zdenerwowany jej gardło tasakiem. To, kim byłem w tej chwili mi przestrasza. Czuję, że jestem potworem i gdyby ludzie o tym znali, myślaliby to samo. A jednak to jestem ja. Nie umiem przestać jeść mięso. Moja ostatnia ofiara była dzieckiem. Gdy otwieram zamrażarkę, widzę jego martwe oczy, które mnie osądzają. A jednak jego mięso było smaczne...
Czy jest warto być sobą, gdy jestem ohydnym potworem? Jak mam przeżyć, gdy jestem swoim własnym wrogiem? Boję się samego siebie i tego, co mógłbym zrobić. Nienawidzę siebie, ale moja jest natura drapieżnika i nie można zmienić swoją naturę.

[TEKST Z KOREKTAMI]

Pamiętam nadal pierwszy raz, kiedy zjadłem ludzkie mięso. Było to kobiece mięso. Smak był słodki, tak jak tamta kobieta. Była moją koleżanką z uniwersytetu i mieszkaliśmy razem. Poznałem ją na początku tego roku szkolnego i pozostaliśmy w dobrych stosunkach. Na pewno myślała, że to był początek naszej przyjaźni, bo ja też myślałem to samo, przynajmniej dopóki instynkt nie zaprowadził mnie do skrajnego czynu. Zawsze miałem myśli o kanibalizmie, nawet w dzieciństwie, ale nigdy nie zjadłem nikogo, aż do tamtej pory. Pamiętam, że jej krzyk był ogłuszający, gdy ją skórowałem, więc rozciąłem zdenerwowany jej gardło tasakiem. To, kim byłem w tej chwili mnie przeraża. Czuję, że jestem potworem i gdyby ludzie o tym wiedzieli, myśleliby to samo. A jednak to jestem ja. Nie umiem przestać jeść mięsa. Moja ostatnia ofiara była dzieckiem. Gdy otwieram zamrażarkę, widzę jego martwe oczy, które mnie osądzają. A jednak jego mięso było smaczne...
Czy warto jest być sobą, gdy jestem ohydnym potworem? Jak mam przeżyć, gdy jestem swoim własnym wrogiem? Boję się samego siebie i tego, co mógłbym zrobić. Nienawidzę siebie, ale taka jest moja natura drapieżnika i nie mogę jej zmienić.