July 4, 2025
Toen ik jong was, werd ik geboeid door de handen van mijn vader. Zijn handen waren groot, met uitpuilende aderen en veel kleine littekens. Ze waren sterk genoeg om dikke metalen pijpen te buigen en bomen om te hakken. Wanneer hij dramatische verhalen vertelde, slingerden zijn handen enthousiast door de lucht, en zijn lach klonk als donder. Ik voelde me altijd veilig dan.
Maar zijn handen waren te groot om in kleine ruimtes te passen, dus leerde hij mij hoe ik loodgieterswerk moest doen. Mijn kleinere handen pasten nog goed onder de kraan en tussen de pijpen. Zijn handen waren niet fijn genoeg voor precisiewerk, dus leerde hij mij hoe ik tegels recht en voorzichtig kon leggen. Zijn handen hadden geen betrouwbare greep meer door zenuwschade uit het verleden. Dus toen iemand de kettingzaag moest gebruiken nadat een orkaan een boom op ons huis had gegooid, waren het mijn handen die het werk deden. Mijn handen konden wat die van hem niet meer konden. Ik was trots op wat ik had geleerd.
Mijn handen werden ook sterk – sterk genoeg om de grond te ploegen voor een tuin. Nog klein, maar stevig genoeg om een zwaard te hanteren in de sport. Mijn handen leerden nieuwe vaardigheden. Met hem maakte ik dingen op de computer. Ze konden iemands beste vriend opensnijden en hem weer sluiten met het kleinste litteken. Mijn handen maakten mijn leven, en ik nam ze voor lief.
Toen ik nog jong was, kregen mijn handen een ernstig ongeluk. En ondanks vele pogingen zouden ze niet meer genezen. Nu heb ik geen kracht meer, geen fijne motoriek, geen betrouwbare greep. Alles wat mijn handen ooit konden, kunnen ze niet meer. Ik heb er alleen mijn eigen littekens voor terug. Ik voel me nutteloos. Hadden de handen van mijn vader ook zulke pijn? En zijn ziel?
IkToen voelde ik me altijd veilig dan.
You use "dan" to refer to something earlier in the text. In this case you don't refer to the feeling of safty in the sentence before. It is more natural to use "toen", because that refers to a moment in the past. Like the past you are describing in the sentence before.
Maar zZijn handen waren te groot om in kleine ruimtes te passen, dus leerde hij mij hoe ik loodgieterswerk moest doen.
"Maar" makes a contrast, but in the sentence before is nothing to contrast with. That is why you can remove the word.
Zijn handen waren niet fijn genoeg voor precisiewerk, dus leerde hij mij hoe ik tegels recht en voorzichtig kon leggen.
Dus toen iemand de kettingzaag moest gebruiken, nadat een orkaan een boom op ons huis had gegooid, waren het mijn handen die het werk deden.
Mijn handen werden ook sterk – sterk genoeg om de grond te ploegen voorin een tuin.
"voor" means in front of, I think you mean in the garden. Otherwise it is correct, but what context would help what there is in front of a garden.
Met hemn maakte ik dingen op de computer.
Ik hebkreeg er alleen mijn eigen littekens voor terug.
"Heb" is grammatical correct. "Kreeg" sounds more natural and refers too that the accident gave you the scars and you feel disappointed, sad and full of pain.
Wanneer hij dramatische verhalen vertelde, slingerden zijn handen enthousiast door de lucht, en zijn lach klonk als donder. |
Ik voelde me altijd veilig dan.
You use "dan" to refer to something earlier in the text. In this case you don't refer to the feeling of safty in the sentence before. It is more natural to use "toen", because that refers to a moment in the past. Like the past you are describing in the sentence before. |
Ik voel me nutteloos. |
Mijn handen |
Zijn handen waren groot, met uitpuilende aderen en veel kleine littekens. |
Maar zijn handen waren te groot om in kleine ruimtes te passen, dus leerde hij mij hoe ik loodgieterswerk moest doen.
"Maar" makes a contrast, but in the sentence before is nothing to contrast with. That is why you can remove the word. |
Mijn kleinere handen pasten nog goed onder de kraan en tussen de pijpen. |
Zijn handen waren niet fijn genoeg voor precisiewerk, dus leerde hij mij hoe ik tegels recht en voorzichtig kon leggen. Zijn handen waren niet fijn genoeg voor precisiewerk, dus leerde hij mij hoe ik tegels recht en voorzichtig kon leggen. |
Zijn handen hadden geen betrouwbare greep meer door zenuwschade uit het verleden. |
Dus toen iemand de kettingzaag moest gebruiken nadat een orkaan een boom op ons huis had gegooid, waren het mijn handen die het werk deden. Dus toen iemand de kettingzaag moest gebruiken, nadat een orkaan een boom op ons huis had gegooid, waren het mijn handen die het werk deden. |
Mijn handen konden wat die van hem niet meer konden. |
Alles wat mijn handen ooit konden, kunnen ze niet meer. |
Ik was trots op wat ik had geleerd. |
Mijn handen werden ook sterk – sterk genoeg om de grond te ploegen voor een tuin. Mijn handen werden ook sterk – sterk genoeg om de grond te ploegen "voor" means in front of, I think you mean in the garden. Otherwise it is correct, but what context would help what there is in front of a garden. |
Nog klein, maar stevig genoeg om een zwaard te hanteren in de sport. |
Mijn handen leerden nieuwe vaardigheden. |
Met hem maakte ik dingen op de computer. Met he |
Toen ik jong was, werd ik geboeid door de handen van mijn vader. |
Ze waren sterk genoeg om dikke metalen pijpen te buigen en bomen om te hakken. |
Ze konden iemands beste vriend opensnijden en hem weer sluiten met het kleinste litteken. |
Mijn handen maakten mijn leven, en ik nam ze voor lief. |
Toen ik nog jong was, kregen mijn handen een ernstig ongeluk. |
En ondanks vele pogingen zouden ze niet meer genezen. |
Nu heb ik geen kracht meer, geen fijne motoriek, geen betrouwbare greep. |
Ik heb er alleen mijn eigen littekens voor terug. Ik "Heb" is grammatical correct. "Kreeg" sounds more natural and refers too that the accident gave you the scars and you feel disappointed, sad and full of pain. |
Hadden de handen van mijn vader ook zulke pijn? |
En zijn ziel? |
Ik had er alleen littekens voor terug. |
Maar toen ik nog jong was, kregen mijn handen een ernstig ongeluk. |
You need LangCorrect Premium to access this feature.
Go Premium